Een mooie vrouw zit in de stoel bij Roos, haar haar hangt los. Ik complimenteer haar dat ze een prachtige bos heeft en gelijk schiet ze in de verdediging. Ze draagt haar haar nooit los, het is te dun en ze vindt het echt niet mooi staan.

Ik merk dat zij anders naar zichzelf kijkt dan ik. Waar ik alleen de mooie kanten van haar zie, ziet zij juist alleen die dingen die ze vreselijk vind aan haarzelf. Haar mooie donkere lange lokken glanzen, voor mij ziet het er dik uit. ‘Vroeger was mijn haar veel dikker en daarom draag ik het niet meer los.’ Er zit natuurlijk veel meer achter dan alleen dat haar….

Ik start met een ander gesprek en haar haar wordt weer opgestoken, zoals zij het fijn vind. Ze was best nerveus, in een opwelling had ze zich aangemeld voor een shoot. Het was NU tijd, tijd voor haar. Eindelijk had ze deze stap durven nemen en ook al had ze zichzelf opgegeven toch bekroop haar die spanning. 

Samen liepen we richting de studio. Alles stond klaar, voordat ik foto’s maak, stel ik veel vragen. Ik ben namelijk veel te benieuwd wie er voor me zit. Op dat moment vertelt ze me haar liefdesverhaal. ‘We zaten klaar voor een theatervoorstelling, het doek ging open en daar stond hij. Al een tijdje kende ik hem, maar toen ik hem dit keer zag staan op dat podium, wist ik het zeker. Hij is het voor mij en ik voor hem.’ Zo dat ijs was snel gebroken, wat een te gek liefdes verhaal. 

De eerste foto’s stonden er al op, je zag haar muur verdwijnen en ik kreeg de echte Suus te zien. Ze werd alleen maar mooier naarmate ik haar beter leerde kennen. De shoot zat er bijna op en ik vroeg haar, haar haar los te doen. ‘Dat ziet er echt niet uit hé’, zei ze nog even. Nadat ik haar geruststelde, ging de klem uit haar haar. Meteen toen haar haar los ging, kwam zij ook pas echt los. Nu zag ik haar zoals ze echt is… Geen masker, geen veiligheid, een mooie kwetsbare vrouw.

Hierboven beschreef ik hoe ik de shoot met haar heb ervaren, hieronder lees je hoe zij de shoot vond :

Hoe nerveus ik ook was door alle “ik ben niet fotogeniek, ik sta nooit mooi op fotos’s en de angst om zonder make up gefotografeerd te worden, ging het tijdens een lekker kopje thee met Roos die mijn haar deed al wat beter omdat ze me vertelde dat ik niet de enige was die nerveus was. Maar eenmaal in de studio tegenover kristel viel pas echt alle spanning van me af. De rust warmte en toegankelijkheid van Kristel stelde me zodanig op mijn gemak dat ik niet eens meer echt door had dat ik voor de camera stond.

Ik was mijn zelfvertrouwen en zelf liefde kwijt. Na een paar hele heftige jaren van bijvoorbeeld het verlies van mijn vader, de kanker van mijn moeder en van mezelf ,een chronisch ziek kind,verschillende vormen van mishandeling en intimidatie, een scheiding en 2 verhuizingen binnen 7 maanden , naast mijn 36 urige baan, was ik wereldkampieon geworden in maskers opzetten en  mezelf in sociaal wenselijke rollen manouvreren. Alles voor een ander. Toen moeder natuur besloot daar een vervroegde overgang overheen te gooien, kwam ik een burn out. De meest heftige periode van mijn leven maar tevens de mooiste reis die ik ooit heb gemaakt….de reis naar mezelf.

Nu…6 maanden na de eerste dag van de reis ben ik voor 50% aan het werk en voel ik mijn vuurtje weer sterker worden. Dat vuurtje heeft me staande gehouden al deze jaren dus ik koester dat vuur en ben het dankbaar. Dat vuur zit in mij en dat mag ik laten zien.

In eerste instantie was ik vooral verbaasd….omdat de vrouw die ik op de foto zag mooi was….en tevens kracht puurheid en rust uitstraalde. Ik kon niet geloven dat ik het was….zonder make up..zonder masker….. Ik ben minutenlang sprakeloos geweest, heb er naar gestaard en de tranen rolde meerdere malen over mijn wangen….die emoties mochten er zijn en ik kreeg alle tijd.

Deze foto is voor mij niet zomaar een foto……Het is een reflectie van wie ik na deze reis ben geworden, een weerspiegeling van mijn ziel, een verse start ……de ECHTE Suus.