Langzaam hoor ik de zaal binnendruppelen, verschillende stemmen en gelach neem ik waar achter het gordijn. Daar sta ik verdekt opgesteld. Als iedereen zit, blijft het rumoer nog even doorgaan. Het licht gaat uit. Het is donker, ik hoor mijn ademhaling versnellen. Stiekem gluur ik langs de dikke gordijnen van het theater. De film start. De film die ik heb gemaakt om het event mee te beginnen. Mijn event. Een langgekoesterde droom die ik nooit aandurfde. Bang voor wat anderen zouden vinden of zeggen. En nu stond ik klaar in de coulisse, wachtend op het moment dat ik naar voren mocht komen.
Shit, nu word ik echt zenuwachtig, iets wat ik die dagen daarvoor nog niet echt voelde. Langs de gordijnen zie ik veel mensen in de zaal zitten, ook herken ik er een paar. Het licht van de film reflecteert om de gezichten. Het is stil, adembenemend stil. Ik voel dat mijn filmpje impact heeft. Oké, nu is het mijn tijd!
Met mijn handen in mijn zak van mijn panterpak neem ik een applaus in ontvangst dat ik niet had verwacht. De toon is gezet, mijn lat ligt hoog. Het enige wat ik kan doen is volledig mezelf zijn, de zaal meenemen in mijn verhalen en de lessen die ik daar voor mezelf uit heb gehaald. Zo dicht mogelijk bij mezelf blijven. En heel eerlijk denk ik dat dat super goed gelukt is.
Schaamteloos mezelf ben ik geweest. Vooral in deel twee, toen ik na de warming up van Steef samen met Marieke mijn broek liet zakken. Om te laten zien dat het allemaal niet perfect hoeft. Dat ook wij putjes hebben in onze billen ondanks dat ik 5x per week aan personal training doe. Ook heb ik verhalen gedeeld die heel dichtbij mij mezelf liggen over angsten, over mijn struggles. Want iedereen heeft deze. En daar ligt juist je kans om te groeien. Stap uit je slachtofferrol, draai je niet nog eens om in je marinade van zelfmedelijden. Ik denk dat deze boodschap wel is overgekomen op deze mooie dag.
Direct na het event zat ik in een high, ‘we did it!’. En hoe! Ik was aan het stuiteren. Ook tijdens die avond voelde ik de de queen. De day after was minder fijn en waarom? Omdat ik alleen het negatieve hoorde. Ik had de lat zo hoog gelegd dat ik alleen maar zag dat het beter kon. Dat ik nog meer had moeten geven en dat het bij lange na niet goed genoeg was. Hallo, man met de hamer. Die man met die hamer was ik zelf he! Niemand anders. Alles wat ik die dag in de zaal tegen alle vrouwen zei, deed ik nu mezelf aan. Iets waar ik jaren geleden al afscheid van had genomen, dacht ik. Maar nu werd ik weer op de proef gesteld. Ook hoorde ik geluiden van anderen die er waren geweest dat ze sommige dingen anders zouden doen. En natuurlijk is dat logisch, ik zou zelf ook een oordeel hebben. Zo werkt het nu eenmaal. En toch kon ik het lastig plaatsen.
Daar was dus ineens die andere kant, die kant die ik niet ken en ook helemaal niet zo leuk vind. De kant waar ik helemaal niet tegen opgewassen ben. Het is lastig als andere mensen iets vinden en helemaal als je je dat aantrekt. Of ze nu gelijk hebben of niet. Ik appte iemand die ook veel events heeft gegeven en ook zij beaamde dat ze veel kritiek kreeg na zo’n event. Zelfs zo erg dat ze twijfelde of ze het nog wel moest doen. Precies het gevoel dat ik had. Je moet toch een stalen gestel hebben om dit langs je heen te laten glijden. En laat ik dat nu niet hebben.
Inmiddels zijn we bijna een maand verder en krijg ik vele positieve reacties op het event. Dat het bij veel mensen echt een paar dagen is blijven hangen. Dat ze er zo’n positief gevoel aan over hebben gehouden. En ik weet dat ik m’n gevoel niet moet laten leiden door wat andere denken en dit gebeurde toch omdat het zo nieuw was wat ik deed. Nieuw voor mezelf. Dit event heeft me veel geleerd en ook de schaduwkant heb ik ervaren. Zonder wrijving geen glans. Daar geloof ik heilig in. Dus heb ik besloten om weer een event te geven Beyond BOLD. Beyond BOLD 2.0 met nog meer diepgang, nog meer onderwerpen en nog meer zelfliefde en eigenwaarde.
Ben jij er dan (weer) bij?
