In je leven ken je ups en downs. Door die downs leer je misschien wel het meeste. Vandaag precies 9 jaar geleden werd onze liefdesbaby dood geboren. Ik had al drie kinderen uit een eerder huwelijk en ik had me voorgenomen nooit meer te gaan samenwonen of kinderen te krijgen. De scheiding had er toch best wel ingehakt, ik was 29, had 3 kinderen en was alleenstaande moeder. Niet het perfecte plaatje dat ik in mijn hoofd had, toch had ik zelf voor deze situatie gekozen. Was ik op zoek naar de liefde voor mezelf voordat ik me weer in een nieuw avontuur zou gooien.
Heel eerlijk was ik behoorlijk gelukkig in m’n eentje samen met de kinderen. Geen verwachtingen, de liefde voor mezelf groeide met de dag. Al snel kwam ik de liefde van mijn leven ’tegen’ op relatieplanet. Binnen een paar maanden was ik zwanger van onze liefdesbaby. I know, ik zou nooit meer samenwonen of nog kinderen krijgen, liefde doet gekke dingen met je…. Wat voelde ik me beroerd de eerste weken van deze zwangerschap. Misselijk, moe maar gruwelijk gelukkig. We kregen een goede 20 weken echo en alles leek perfect. Met de nadruk op leek…. Ik had de vijfde ziekte gekregen tijdens mijn zwangerschap, dat bleek ik in mijn kinderjaren niet te hebben gehad. Onze dochter kreeg dit dus ook via mij mee en zij was daar niet tegen bestand. Na een zwangerschap van ruim 6 maanden was zij in mijn buik overleden.
Precies vandaag is het 9 jaar geleden dat zij geboren werd. Geen gehuil na de bevalling, het was ijzig stil. Een klein meisje met alles er op en eraan. We hebben haar gecremeerd en nog steeds draag ik de ring met haar as erin. Ik heb me duizenden keren afgevraagd wat ik anders had kunnen doen, hoe had ik haar kunnen helpen. En weet je, met deze gedachten help ik mezelf niet. Na 9 jaar kan ik zeggen dat zij een plek heeft in ons gezin en dat we er oké mee zijn. Ik had dit niet willen missen.
Zij heeft mij geleerd om te doen waar je gelukkig van word. Hoe belangrijk het is om van jezelf te houden ook al voel je dat na zo’n heftige periode echt niet. Omdat je het jezelf kwalijk neemt, je voelt je schuldig. Zij heeft me geleerd hoe belangrijk foto’s zijn. Haar foto staat nog altijd hier op de kast, dat is het enige dat we van haar hebben (op de as na natuurlijk). Zij heeft me geleerd dat ik nog meer van mijn kinderen mag genieten. Ook heeft ze me geleerd hoe andere mensen op je reageren als dit met je gebeurd. Er is in die tijd veel over mij gesproken en als ik soms mensen tegenkwam, deden ze net of ze me niet zagen. Werd ik genegeerd omdat zij niet wisten wat ze moesten zeggen. Het heeft mijn en ons sterker gemaakt, samen als gezin. Zij heeft ons geleerd wat echt belangrijk is in het leven.
Het maakt me niet uit hoe ik erbij loop, wat ik aan heb of hoe ik eruit zie. Mijn gevoel is mijn leidraad. Heeft mijn gevoel het altijd juist ? Nee! Door Sosse (zo heet ze) heb ik een angststoornis ontwikkeld. Durf ik mijn eigen lijf niet meer te vertrouwen en dat is soms nog wel eens lastig ook al is het 9 jaar geleden.
Door deze gebeurtenis ben ik anders in het leven gaan staan. Ben ik gevoeliger geworden, kan ik slechter tegen geweld, kan ik me beter in een ander verplaatsen en begrijp ik verlies en pijn. Ook snap ik het heel goed als je je lijf even niet meer vertrouwd bijvoorbeeld na ziekte of dat je jezelf totaal anders ziet als je bijv 40 kg bent afgevallen. Alle gebeurtenissen in je leven vormen je tot wie je bent. Zij heeft mijn leven verrijkt en daar ben ik dankbaar voor, dankbaar dat ik haar mocht dragen als was het maar voor even.
X kristel